Το 1950 αλώνιζε Κιλκισιώτικα χωράφια
με το άλογο, στην «Αλωνάρα».
Το ’70 αλώνιζε τα σοκάκια της Σαλονίκης,
από τα Κάστρα ως το Καπάνι.
-Πάνε χρόνια που έχω να μιλήσω
Ύφαινε χαλιά στον αργαλειό της το ’80,
σ’ ένα παλιό ψηλοτάβανο στην Άνω Πόλη.
-το κατάκοιτο ταβάνι με στοιχειώνει
Μέχρι το ’90 άσπριζε και χουσμέτευε
σπίτια και σπίτια.
-άσπρισα.
Το κρεβάτι πληγιάζει το κορμί μου.
Θεέ μου, ποιος με ντύνει, ποιος με ταΐζει.
Δεν θυμάμαι…
Δεν θυμάμαι…
άντρα, παιδιά αν είχα, δεν...
Έρχονται, φεύγουνε μορφές,
μάνα με λένε…
Έρχονται, φεύγουνε μορφές,
μάνα με λένε…
Άννα με φωνάζουν.
Τα μαλλιά μου,
χρόνια έχω να φτιάξω τα μαλλιά μου.
Δεν θυμάμαι αν με λέγαν Άννα.
χρόνια έχω να φτιάξω τα μαλλιά μου.
Δεν θυμάμαι αν με λέγαν Άννα.
© Θοδωρής Βοριάς
Οκτώβριος 2020
Εδώ το ποίημα στην αγγλική γλώσσα σε μετάφραση της Μαρίας Ανδρεαδέλλη.
Anna
In 1950 she threshed Kilkisian fields
along with a horse, in Alonara.
In 1070s she was full of go in the alleys of Salonika
from the Castles to Kapani.
- It has been years since I last talked
She weaved rugs at her loom in 1980s
in an old high-ceiling room in Ano Polis.
- The bedridden ceiling haunts me
Up to 1990s she whitewashed houses
and did errands for numerous families.
- I have whitened. The bed ulcerates my body.
Dear God, who dresses me, who feeds me?
I do not remember
if I had a husband or children, I can’t…
Figures come and go
they call me Mum,
they name me Anna.
My hair,
it has been years since I last had my hair done.
I cannot remember whether my name was Anna.
Ποιητική συλλογή "Χαμένες ψηφίδες 2" - Εκτός εμπορίου - Θεσσαλονίκη - 2024.
Φωτογραφία: Άννα Μποράκη - Μουτσάκη (1936 - 2024). Από το αρχείο του Θοδωρή Βοριά.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ τχ.64. τον Απρίλιο 2021.
