Με την πλάτη στο δέντρο...
βρήκα σημείο ζωής κι ακούμπησα.
Η υπόλοιπη φωτογραφία
παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.
Ίσα που χωράω στο σοκάκι,
άνθρωπος μονάχος και μηχανήματα·
τσιμέντο κι άσφαλτος τα όνειρα, στοιχειώνουν.
Προσπαθώ να σε κοιτάξω σαστισμένος
όπως κοιτάζει το άπειρο ο φυλακισμένος
από το παραθυράκι του κελιού του.
Δε φυσάει αέρας, έχει λιακάδα,
πέφτει και μια σκιά πολυκατοικιών αρρωστημένη
όπως όλων των πόλεων οι σκιές.
Με καταπίνει αργά ο αστικός ιστός
και το παραθυράκι του κελιού θα μου το κλείσουν
κι η σαστισμάρα,
σκόνη θα γίνει στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων.
Απρίλιος 2019
