Σκόνη, στάχτη και σκιές

 


Έρχονται νεκροί συγχωριανοί,
με τα ζωνάρια και τις τραγιάσκες.
Έρχονται, τοίχο - τοίχο, τα Ψυχοσάββατα.

Σπρώχνουν, νυχτιάτικα, το χέρι μου,
οδηγούν την γραφίδα στο χαρτί.

Επιμένουν -με το τουφέκι και το άροτρο-
να γραφτούν στην Ιστορία.

Ψιθυρίζουν λόγια
από την Εξόδιο Ακολουθία
κι υπογράφουν, με σταυρό,
στο βιβλίο μου·

«...Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;
Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία;
Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος;
Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα
καὶ ὁ θόρυβος;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά…»[1]


[1] Απόσπασμα από τα Ιδιόμελα της Νεκρώσιμης Ακολουθίας (Ποίημα του Ιωάννου Μοναχού του Δαμασκηνού).


© Θοδωρής Βοριάς

Μάρτιος 2021


Φωτογραφία από το αρχείο της κ. Lena Siopi


Το ποίημα δημοσιεύτηκε την 20η Μαρτίου 2021 στην ιστοσελίδα "Γραφείον Ποιήσεως", στην ενότητα «Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές και Ελληνίδες ποιήτριες αυτοανθολογούνται».