Σκόνη, στάχτη και σκιές



Έρχονται νεκροί συγχωριανοί,
με τα ζωνάρια και τις τραγιάσκες.
Έρχονται, τοίχο - τοίχο, τα Ψυχοσάββατα.

Σπρώχνουν, νυχτιάτικα, το χέρι μου,
οδηγούν την γραφίδα στο χαρτί.

Επιμένουν -με το τουφέκι και το άροτρο-
να γραφτούν στην Ιστορία.

Ψιθυρίζουν λόγια
από την Εξόδιο Ακολουθία
κι υπογράφουν, με σταυρό,
στο βιβλίο μου·

«...Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;
Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία;
Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος;
Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα
καὶ ὁ θόρυβος;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά…»[1]


[1] Απόσπασμα από τα Ιδιόμελα της Νεκρώσιμης Ακολουθίας (Ποίημα του Ιωάννου Μοναχού του Δαμασκηνού).


© Θοδωρής Βοριάς

Μάρτιος 2021

Από την ποιητική συλλογή Χαμένες ψηφίδες 2 - εκτός εμπορίου - Θεσσαλονίκη - 2024.

Το ποίημα δημοσιεύτηκε την 20η Μαρτίου 2021 στην ιστοσελίδα "Γραφείον Ποιήσεως", στην ενότητα «Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές και Ελληνίδες ποιήτριες αυτοανθολογούνται».

Φωτογραφία: Θοδωρής Βοριάς (2024). Γλυπτό από τον οικογενειακό τάφο του Μιχαήλ Κυριακού στα νεκροταφεία Ευαγγελίστριας στ Θεσσαλονίκη.