Poezii de Thodoris Vorias (traducere în română: Edith UNCU) (2021)

10 ποιήματα του Θοδωρή Βοριά
Μετάφραση στη ρουμανική γλώσσα από την Edith UNCU 

Περιοδικό MISCAREA LITERARA – τχ.77 - 1ο  τεύχος έτους 2021 - Απρίλιος 2021

Romania - Bistriţa 

Thodoris Vorias

 
1. Fără titlu (χωρίς τίτλο)
 
Alergam desculți pe drumeagul de pământ
și ne prindeam cu țigănușii.
Îmi luam avânt să sar
Pe deasupra verilor
și îmi pârleam picioarele.
Sticlă și pietriș,
făcute cioburi, degete împietrite
ale străzii
îmi dădeau sângele.
Iar tu-mi spuneai: „până te faci mare
o să treacă...”
Spuneai: „o să te deprinzi cu focul...”
Încă mai privesc în jos când pășesc,
bântuie moaștele copilăriei.
N-am învățat să merg pe cărbuni încinși până
la urmă.

Τρέχαμε...

Τρέχαμε ξυπόλητοι στο χωματόδρομο
κυνηγιόμασταν με τα γυφτάκια.
Πηδούσα με φόρα πάνω από τα καλοκαίρια
και καψάλιζα τα πόδια μου.
Γυαλιά και χαλίκια, σπασμένα
πετρωμένα δάχτυλα του δρόμου
με ματώνανε.
Έλεγες: «...μέχρι να μεγαλώσεις θα περάσει...»
Έλεγες: «...θα συνηθίσεις τη φωτιά...»
Ακόμα κοιτάζω χαμηλά όταν βαδίζω,
της παιδικότητας τα λείψανα στοιχειώνουν.
Αναστενάρης δεν έγινα εντέλει.

 
[Αδημοσίευτο (2020)]

* * *

 
2. Fante în noapte
 
Știi că ascund
o bucată de noapte
în buzunaru-mi.
De-ar avea ferestre,
Stelele toate ar cutreiera
Pe visele mele suspendate
de-un piron pe perete.
De-ar avea uși
poate-ar veni oareșicine
cu chip de lună
cu păsări de noapte în cuvinte,
deprins să cânte
cu greierii.
Poate-ar veni o femeie
desprinsă din miresmele
teiului.
Contururi negre privesc hoțește
din fantele nopții mele.
Cu tăcerea mea țes vise.
Cu respirările mele
își moșesc misterele.
Fură mireasma somnului meu
cu ea să se-nveșmânte.

Ρωγμές στη νύχτα

Ξέρεις πως κρύβω
ένα κομμάτι νύχτας
μες στην τσέπη μου.

Αν υπήρχαν παραθύρια,
τ’ άστρα θα σεργιανούσανε
τα κρεμασμένα όνειρά μου
σ’ ένα καρφί του τοίχου.

Αν υπήρχαν πόρτες
ίσως ερχόταν κάποιος
μ’ ένα πρόσωπο φεγγάρι,
με λόγια νυχτοπούλια,
μαθημένος να τραγουδάει
με τα τριζόνια.

Ίσως ερχόταν μια γυναίκα
βγαλμένη από τ’ αρώματα
της φλαμουριάς.

Μαύρες μορφές κρυφοκοιτάζουν
από τις ρωγμές της νύχτας μου.
Με τη σιωπή μου υφαίνουν όνειρα.

Με τις ανάσες μου ξεγεννάνε τα μυστήριά τους.
Κλέβουν το άρωμα του ύπνου μου
για να ντυθούν.

[Από την ποιητική συλλογή "ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ" (2008)]

* * * 

3. Grecia din vis
 
Am apucat piatra
Tu-ai luat adierea aurorei.
Am apucat ramul uscat,
Tu-ai luat flacăra amiezii.
Am luat colbul zbicit,
Tu-ai luat roșeața înserării.
M-am așezat eu pe plaja din Skotina
și tu pe creștetul Olimpului,
ca să visăm,
să facem noua Grecie.
Și-am visat noaptea toată
și bolta înstelată am visat-o
și încă la Grecia aceea tot visăm!
 

Ελλάδα του ονείρου

Πήρα την πέτρα,
πήρες το αγέρι της αυγής.
Πήρα το ξερόκλαδο,
πήρες τη φλόγα του μεσημεριού.
Πήρα την ξεραμένη λάσπη,
πήρες το κοκκίνισμα του δειλινού,
κάθισα εγώ στην παραλία της Σκοτίνας
κι εσύ στην κορυφή του Ολύμπου,
να ονειρευτούμε,

να φτιάξουμε καινούργια Ελλάδα!
Κι ονειρευτήκαμε όλη τη νύχτα…
Κι ονειρευτήκαμε στην ξαστεριά…
Ακόμα εκείνη την Ελλάδα ονειρευόμαστε!

[Από την ποιητική συλλογή "ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΤΑΒΑΝΙ" (2005)]

* * *

4. Thiasos – Alai
 
Pe inimile pustii, pe caldarâmuri,
noaptea pășește ca un hoț.
Caută știutele forme ale drumului
aprinse mai devreme-n iubiri
și care-s acum, rotinde-n întuneric,
cenuși pe care le târăște vântul.
Se proptește de zidurile plouate
și li se descojește ocrul,
pășește pe străzile udate
piezișele umbre se umplu de noroi,
caută trupurile nădușite care iscă aburi
din expirațiile dragostei.
Noaptea trece peste trupurile noastre
-mii de scufundați în vise
nu catadicsesc să asculte
nocturnele alaiuri ambulante.
 

Θίασος

Στις έρημες καρδιές, στα καλντερίμια,
η νύχτα περπατάει σαν κλέφτης.
Αναζητάει γνώριμες μορφές του δρόμου
που ανάβανε πιο πριν στους έρωτές τους
και τώρα στροβιλίζουν στο σκοτάδι,
στάχτες που τις σέρνει ο αέρας.
Ακουμπάει τους βρεγμένους τοίχους
κι η ώχρα ξεφλουδίζει,
περπατάει στους βρεγμένους δρόμους
και λασπώνουν οι λοξές σκιές,
ψάχνει για ιδρωμένα κορμιά που ν’ αχνίζουν
απ’ τις εκπνοές του έρωτα.
Η νύχτα περνάει πάνω απ’ τα κορμιά μας
-χιλιάδες βυθισμένοι στα όνειρα
δεν καταδέχονται ν’ ακούσουν
τους πλανόδιους νυχτερινούς θιάσους.

[Από την ποιητική συλλογή "ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ" (2008)]

* * *
 

5. Pironit de nori
 
’Namiază-ți strălucesc aripele pironite
de nori
– lună tu ce-ai fugit din nopți –
și cei ce-și pot îndrepta fruntea
te-or vedea.
Lipsit de apărare în barbaria orașului,
ai ajuns și tu să te legeni
alăturea lui Prometeu.
În amurg cerul se mânjește-nsângerat.
Noaptea-i străfulgerată de tainicul foc
din tulpinile trestiilor voastre
iar ei, fără să bănuie, spun că vine ploaie.

Καρφωμένος στα σύννεφα

Το μεσημέρι γυαλίζουν τα καρφωμένα σου φτερά
στα σύννεφα
-φεγγάρι που ξέφυγες από τις νύχτες-
κι όσοι μπορούν να ορθώνουν το κεφάλι
θα σε βλέπουν.
Ανυπεράσπιστος στη βαρβαρότητα της πόλης,
κατάληξες κι εσύ να αιωρείσαι
πλάι στον Προμηθέα.
Το δειλινό ματώνετε τον ουρανό.
Τη νύχτα αστράφτει η κρυμμένη φωτιά
απ’ τα καλάμια σας
κι οι ανυποψίαστοι λένε πως έρχεται βροχή.  

[Από την ποιητική συλλογή "ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΔΕΣ" (2012)]

* * *

 
6. Versuri dintr-o călătorie cu soarele
 
În zori m-am aninat în soare
ca să zbor.
Încleiați mi-au rămas pantofii în asfalt,
am furat și trilul dimineții
din coama unei acacii
Pentru că pe drumul de humă din cartier
ne jucam desculți
și-am avut la mine-n curte acacii
și-un cântec
pe care mi l-au acoperit cu agasantul beton.
Din ieri am dezlipit un cadru de tablou
– trei copii care-și scrijelesc în pământul
maidanului
propria viață –
l-am arătat și păsărilor
…c-am avut și noi aripi
înainte să creștem.
La amiază mi-am sfâșiat veșmintele,
spaima și toate măștile;
în înalt, aici, nu-s străzi ca să te sfiești.
La-nserat eliberat-am poemele
ca să fluture din aripi sus, pe valuri.

Στίχοι από ένα ταξίδι με τον ήλιο

Ξημέρωμα γαντζώθηκα στον ήλιο
για να πετάξω.
Έμειναν κολλημένα τα παπούτσια μου

στην άσφαλτο,
έκλεψα και το πρωινό τραγούδι
από την κορφή μιας ακακίας
γιατί στο χωματόδρομο της γειτονιάς μας
παίζαμε ξυπόλητοι
κι είχα ακακίες στην αυλή
κι ένα τραγούδι
που το σκεπάσανε με άχαρο μπετόν.
Από το χθες ξεκόλλησα μια ζωγραφιά
-τρία παιδιά που σχεδιάζουν στο χώμα της αλάνας
τη ζωή τους-
την έδειξα και στα πουλιά
...είχαμε κι εμείς φτερά
πριν μεγαλώσουμε.
Το μεσημέρι έσκισα τα ρούχα μου,
το φόβο κι όλες τις προσωπίδες·
εδώ ψηλά δεν έχει δρόμους για να ντρέπεσαι.
Το δειλινό ελευθέρωσα τα ποιήματα
να φτερουγίσουν πάνω από τα κύματα. 
 

[Από την ποιητική συλλογή "ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΔΕΣ" (2012)]

* * *

7. Nu-ți irosi în van toate visele
 
Nu-ți irosi în van toate visele
Doar într-o singură noapte.
Păstrează dar și pentru noaptea-nluminată
să ai și tu cu ce s-aprinzi
un tăciune la drum.
Păstrează dar și pentru noaptea deznădejdii
-pe care sufletu-ți o va tânji -
să ai și tu s-așterni lângă tine
trup și patimă,
să împărtășești sudoarea.
Păstrează dar ceva și pentru noaptea de
durere,
versuri să-ți faci din vise
să ai să sapi în miezul inimii
să nu te înăbuși
străfund să-ți afli ca să îl pășești.
Păstrează dar ceva și de-ncheiere.
Întâi de toate o să se ducă spiritul,
apoi meteahna
și apoi și visul.
 

Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου

Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου
μονάχα σε μια νύχτα.
Φύλαξε κάτι για τη νύχτα-φωτιά,
να ‘χεις κι εσύ ν’ ανάψεις
ένα δαυλό για το δρόμο.
Φύλαξε κάτι για μια νύχτα απόγνωσης
-που η ψυχή θα λαχταράει-
να ‘χεις να στρώσεις δίπλα σου
κορμί και πόθο,
ιδρώτα ν’ ανταλλάξεις.
Φύλαξε κάτι για μια νύχτα πόνου,
στίχους να κάνεις τα όνειρα,
να ‘χεις να σκάβεις μέσα στην καρδιά,
να μην πνιγείς,
πάτο να βρεις για να πατήσεις.
Φύλαξε κάτι για το τέλος.
Πρώτα θα φύγει η ψυχή,
μετά το χούι
κι ύστερα τ’ όνειρο.

[Από την ποιητική συλλογή "ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΔΕΣ" (2012)]

* * *

8. Simți pereții
 
Simți cum te privesc cu ochii mei
pereții camerei.
Asculți pisicile de-afară
cum plâng pe străzile pustii,
copacii cum le dau lăstarii,
steagul care te-nvață ce-i mândria.
Singurătatea cu creionul o învingi,
iar răsuflarea mea îți lecuiește rănile.
Dacă leșini te voi lua pe palme
și te voi întinde pe alt poem al meu.
 

Νιώθεις τους τοίχους

Νιώθεις τους τοίχους στο δωμάτιο
να σε κοιτάζουν με τα μάτια μου.
Ακούς τις γάτες απ’ έξω
να κλαίνε τους έρημους δρόμους,
τα δέντρα να βγάζουν βλαστάρια.
Πολεμάς τη μοναξιά με το μολύβι,
η ανάσα μου γιατρεύει τις πληγές σου.
Αν λιποθυμήσεις
θα σε πάρω στα χέρια
να σ’ απλώσω σ’ άλλο ποίημα. 

[Από την ποιητική συλλογή "ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ" (2008)]

* * *

9. Alții valuri le numesc
 
Valuri le numesc alții,
însă sub pătrarul lunii
ca umbre cutreieră marea.
Se lovesc, se-mbrățișează,
se prefac în război, dragoste
și febră nocturnă.
Se dezbracă sfâșiindu-și hainele,
se-nfurie încleștat
și se răscolesc.
Se sucesc și se răsucesc spre nisip
și molcom se potolesc,
se fac pietricele.
Nu sunt valuri
și pescărușii-așa le știu,
poate sub soare...
dar noaptea lucrurile se schimbă.
 

Άλλοι τα λένε κύματα

Άλλοι τα λένε κύματα,
μα κάτω απ’ το λειψό φεγγάρι
σκιές αλωνίζουν τη θάλασσα.
Χτυπιούνται, αγκαλιάζονται,
γίνονται πόλεμος, έρωτας
και πυρετός της νύχτας.

Ξεντύνονται σκίζοντας τα ρούχα τους,
αρπάζονται με βία
κι ανταριάζουν.
Στριφογυρίζουν ως την αμμουδιά
κι εκεί ησυχάζουν,
γίνονται βότσαλα.
Δεν είναι κύματα·
κι οι γλάροι έτσι τα ξέρουν,
ίσως κάτω απ’ τον ήλιο…
μα τη νύχτα τα πράγματα αλλάζουν. 

[Από την ποιητική συλλογή "ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ" (2008)]

* * *

10. Epidemie
 
Stăm în partea greșită,
încet-încet ni se îngălbenesc pantofii.
Să mergem mai încolo,
hai! în fața vitrinei, atâta timp,
poate ne iau drept nadă.
Încă juma’ de vers și am dărâma-o.
Scoate-ți hainele, să vezi cum se cațără
pe trupul tău gălbejeala.
Scoate-le, nu le voi împrăștia ici-colo,
acum că suntem în lume
le voi ține cu grijă.
Hai mai încolo,
ne privește un cerșetor galben
...pieptul tău nu și-a pierdut
nuanța frumoasă,
încă ai inima roșie.
Hai mai încolo,
visele din vitrină
ne ucid.
 

Επιδημία

Στεκόμαστε σε λάθος μέρος,
σιγά σιγά κιτρινίζουν τα παπούτσια μας.
Πάμε πιο κάτω,
μπροστά στη βιτρίνα, τόση ώρα,
ίσως θεωρηθούμε κράχτες.
Ακόμα μισό στίχο και θα τη γκρεμίζαμε.
Βγάλε τα ρούχα σου, να δεις, πώς σκαρφαλώνει
στο κορμί σου το κιτρίνισμα.
Βγάλ’ τα, δε θα τα σκορπίσω εδώ κι εκεί,
τώρα είμαστε μέσα στον κόσμο
θα τα κρατήσω μ’ επιμέλεια.
Πάμε πιο κάτω,
μας κοιτάζει ένας κίτρινος ζητιάνος
…το στήθος σου δεν έχασε
τ’ όμορφο χρώμα του,
έχεις ακόμα κόκκινη καρδιά.
Πάμε πιο κάτω,
τα όνειρα της βιτρίνας
μάς σκοτώνουν.

[Από την ποιητική συλλογή "ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ" (2008)]

* * * 

Pentru cititorii revistei:

„Poezia, conștiința, dârzenia nu sunt trei cuvinte fără legătură între ele. Reprezintă pentru mine atât un mic cod de onoare, uriaș de altminteri pentru vremurile noastre, cât și o busolă pentru străzile din Salonic și pentru străzile din propria voastră țară, acum că au ajuns acolo versurile mele, aidoma, cu copii ștrengari care se joacă în cartiere cu mingea și de-a prinselea. Pe aceste străzi toate se schimbă cu iuțeală, nu reușești să le urmărești și le privești ca pe niște fleacuri. Pe aceste străzi unele din aceste lucruri fără însemnătate sunt proiectile care țintesc în mine și multe își ating ținta. Pe aceste străzi ale vieții, împreună cu poeziile, cutreier...”

 
Thodoris VORIAS
  

Για τους αναγνώστες του περιοδικού: 

...Η ποίηση, η συνείδηση, η αντίσταση δεν είναι τρεις άσχετες λέξεις. Αποτελούν για μένα ένα μικρό, αλλά τεράστιο για την εποχή μας, κώδικα τιμής και πυξίδα για τους δρόμους της Θεσσαλονίκη και για τους δρόμους της δικής σας πατρίδας, τώρα που έφτασαν εκεί οι στίχοι μου, ολόιδιοι με αλητάκια που παίζουν στη γειτονιά σας μπάλα και κυνηγητό. Σ' αυτούς τους δρόμους όλα αλλάζουν γρήγορα, δεν προλαβαίνεις να τα παρακολουθήσεις και τα βλέπεις σαν ασήμαντα μικροπράγματα. Σ' αυτούς τους δρόμους, μερικά από αυτά τα μικροπράγματα είναι βλήματα που στοχεύουν μέσα μου και πολλά από αυτά βρίσκουν το στόχο. Σ' αυτούς τους δρόμους της ζωής, μαζί με τα ποιήματα γυρίζω... 

* * *